Bezokoliczniki w języku niemieckim są kluczowym elementem gramatyki, które warto dokładnie poznać podczas nauki tego języka. W niniejszym artykule omówimy pojęcie bezokolicznika niemieckiego, różnice między bezokolicznikiem z „zu” a bez „zu”, oraz zaprezentujemy ćwiczenia, które pomogą w doskonaleniu umiejętności z nimi związanych.
Bezokolicznik Niemiecki – Co to jest?
Bezokolicznik w języku niemieckim to podstawowa forma czasownika, która nie jest skonjugowana w zależności od osoby, liczby czy czasu. Jest to forma bazowa, którą można rozszerzać o dodatkowe partie lub przyimki. Przykładem bezokolicznika jest słowo „machen” (robić).
Bezokolicznik z „zu” a Bez „zu”
Istnieją dwa rodzaje bezokoliczników w języku niemieckim: z „zu” i bez „zu”. Różnica między nimi polega na tym, czy po bezokoliczniku występuje przyimek „zu”.
Bezokolicznik z „zu”
Bezokolicznik z „zu” jest wykorzystywany, gdy czasownik wymaga po sobie przyimka „zu”. Przykłady takich czasowników to „lernen” (uczyć się), „versuchen” (próbować) czy „beginnen” (zaczynać). Przykładem zdania jest: „Ich versuche, Deutsch zu lernen.” (Próbuję uczyć się niemieckiego).
Bez „zu”
Bezokolicznik bez „zu” jest używany, gdy czasownik nie wymaga dodatkowego przyimka po sobie. Przykłady to „mögen” (lubić), „können” (móc), „wollen” (chcieć). Przykład zdania: „Ich kann schwimmen.” (Potrafię pływać).
Ćwiczenie – Bezokolicznik z „zu” i Bez „zu”
Teraz czas na ćwiczenie! Uzupełnij luki w poniższych zdaniach odpowiednim bezokolicznikiem: „mit zu” lub „ohne zu”.
| Zdanie | Brak „zu” lub z „zu”? |
|---|---|
| Ich versuche, mehr Gemüse zu essen. | z „zu” |
| Er hat keine Zeit, heute auszugehen. | ohne „zu” |
| Sie lernt, Klavier zu spielen. | z „zu” |
| Wir planen, im Sommer zu verreisen. | ohne „zu” |
FAQs
Jakie są podstawowe formy czasowników w niemieckim?
Podstawową formą czasownika w niemieckim jest bezokolicznik. Jest to forma nieskonjugowana, która nie zależy od osoby czy czasu.
Kiedy używa się bezokolicznika z „zu”?
Bezokolicznik z „zu” używa się, gdy czasownik wymaga przyimka „zu”. To zazwyczaj ma miejsce w przypadku pewnych czasowników, takich jak „versuchen”, „beginnen” czy „lernen”.
Jakie są przykłady czasowników bezokoliczników bez „zu”?
Czasowniki, które nie wymagają „zu” to np. „mögen”, „können”, „wollen”.
Jakie jest ćwiczenie na temat bezokoliczników?
Ćwiczenie polega na uzupełnieniu zdań odpowiednimi bezokolicznikami: „mit zu” lub „ohne zu”.
Zobacz także:
